Jong geleerd is als je later ouder bent nog steeds gedaan. Het begon met de naaimachine van mijn moeder.
Dát wilde ik ook graag leren!
Voor mijn moeder werd een leuke zomerjurk gemaakt.
De naaimachine stond op de tafel. Spelden, naalden, naaigaren, rijggaren, schaar, zoveel moois!
In een onbewaakt ogenblik had ik -als 6 jarige- de schaar te pakken en van de overgebleven lap stof zomaar een 'jurk' geknipt, op mijn manier. Ik was apetrots.
Dat duurde maar heel even, want mijn 'jurk' had meer de maten van mijn pop... en het lapje dat bedoeld was om nog een jurkje voor mij te maken was helaas verknipt. Wat er wél was gekomen: het verlangen om zelf iets in elkaar te zetten!
Met die eerste naaimachine kon ik die uitdaging aan.
Een prachtige zwarte Singer, versiert met gouden krulletjes, en met de hand aan te drijven. Hij kon voor-en achteruit. Een scherpe naald, die - als ik niet goed oplette- zelfs door mijn vinger heen kon naaien.
Onderin een draad in een spoeltje, bovenop een klosje garen en gepruts met dat draadje door het oogje van de naald...
Het begin was poppenkleertjes maken, een daar kwam voorzichtig wat verstelwerk bij, een naadje van een overhemd, een zoom van een rok.
De handnaaimachine werd vervangen door een elektrische, dat was een hele vooruitgang! Zo had ik opeens 2 handen vrij, en een voetpedaal om vooruit te komen.
Die lastige naald bleef, maar: oefening baart kunst: draadje schuin afknippen en je hebt m zó door het oogje van de naald.
Inmiddels zijn we jaren verder. De naaimachine waar het allemaal mee begon staat als eerbetoon te pronken in de vensterbank. En mijn eigentijdse naaimachine verwerkt nog steeds de mooiste stoffen... lapje voor lapje.